Σχετικά

Το μπλογκ συγκεντρώνει στοιχεία γύρω από το μυθιστόρημα του Ουαζντί Μουαουάντ Anima.
Στο κυρίως σώμα (ποστ), δημοσιεύονται αποσπάσματα από το έργο, πληροφορίες για το συγγραφέα και (προσεχώς) κείμενα κριτικής ή ανάλυσης ή ενημέρωσης.
Στο μενού υπάρχουν π.χ. κάποια πράγματα για τα θεατρικά του Μουαουάντ, κινηματογραφικές και μουσικές αναφορές του κειμένου, κριτικές (κυρίως στα γαλλικά) κλπ και, στη δεύτερη αράδα, ένα αναλυτικό "ζωολόγιο", συν ένα σχόλιο για τις Γλώσσες του Anima.
Όλα μαζί αποτελούν μια μάλλον χρήσιμη συνοδεία στην ανάγνωση του μυθιστορήματος (πριν, κατά τη διάρκεια, μετά) - ή, στη χειρότερη / καλύτερη περίπτωση, προειδοποίηση για να μην το διαβάσουν αναγνώστες που δεν τους ταιριάζει.
Βαθύτερος λόγος για όλ' αυτά (δηλ. για την αξιοποίηση ενός μέρους από το τεράστιο υλικό που μαζεύει κανείς όταν ασχολείται μ' ένα τέτοιο βιβλίο, και το οποία συνήθως πετιέται μετά, κυριολεχτικά και μεταφορικά, μαζί με τα πρόχειρα) είναι, ίσως, η απαλλαγή από ένα βάρος, το ξεπέρασμα μιας γοητείας μέσα στην οποία έζησε αυτός ο κανείς για μερικούς μήνες.

«Όλα αρχίζουν μ’ ένα φριχτό έγκλημα και ο Γουάχς ρίχνεται στο κατόπι του δολοφόνου – όμως δεν πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο ήρωάς του διασχίζει διαγώνια τη Βόρεια Αμερική, από το Κεμπέκ ως το Νέο Μεξικό, με αυτοκίνητα και φορτηγά, κάνοντας οτοστόπ ή σκαρφαλώνοντας λαθραία σε εμπορικά τρένα – όμως δεν είναι μυθιστόρημα δρόμου ή ταξιδιωτική αφήγηση. Βυθίζεται στις αναμνήσεις του Αμερικάνικου Εμφύλιου και η περιπέτεια είναι γεμάτη Ινδιάνους – όμως δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα, ούτε γουέστερν. Οι σκηνές έχουν έντονη θεατρικότητα, παραπέμποντας κάποτε στην κλασική τραγωδία, ενώ συχνά ο λόγος έχει την πυκνότητα του στίχου – όμως δεν είναι θεατρικό έργο, ούτε ποιητική πρόζα. Το στοιχειώνουν εφιαλτικές εικόνες αιματηρής βίας και οι μνήμες του ανατρέχουν σε μια διαβόητη σφαγή – όμως δεν είναι θρίλερ ή ένας πανηγυρικός του τρόμου, ούτε δοκίμιο διαμαρτυρίας. Η αφήγηση, γραμμική και μάλλον παραδοσιακή, περνάει αποκλειστικά μέσα από το στόμα των κάθε λογής ζώων που συναντούν διαδοχικά τον πρωταγωνιστή – ωστόσο δεν είναι ούτε μυθικό ζωολόγιο ούτε οικολογική αλληγορία. Συνταιριάζοντας στοιχεία απ’ όλ’ αυτά, ο Μουαουάντ έγραψε ένα βιβλίο που δεν μοιάζει με κανένα άλλο, διευρύνοντας τα όρια της λογοτεχνίας. Κι αν τα ζώα μιλούν, το καθένα με τη δικιά του γλώσσα, είναι επειδή η έρευνα αφορά, κατά βάθος, την αναζήτηση μιας πρωταρχικής χαμένης γλώσσας». 

(το οπισθόφυλλο του βιβλίου)