Κοίταξα ένα χάρτη. Τους φαντάστηκα και τους
τρεις να ανεβαίνουν ακόμα ψηλότερα, για να φτάσουν στο Ινούβικ, να περιμένουν
πότε θα παγώσουν τα νερά για να συνεχίσουν πάνω από τα παγωμένα κανάλια, προς
το Τουκτογιάκτουκ, στον κόλπο Κουγκμάλιτ, ανοιχτό στη θάλασσα Μποφόρ και τον
μεγάλο Αρκτικό Ωκεανό.
Τι θα ρίξουν μέσα στη
βουή των κυμάτων; Τι θα θελήσουν να εξομολογηθούν στην άβυσσο; Ποια θλίψη; Ποιον
καημό; Υπάρχουν, στα βάθη των θαλασσών, τερατώδη ψάρια προικισμένα με λόγο,
φύλακες μιας αρχαίας γλώσσας, λησμονημένης πια, που τη μιλούσαν κάποτε άνθρωποι
και ζώα στις όχθες των χαμένων παραδείσων. Ποιος θα τολμήσει ποτέ να βουτήξει
για να τα συναντήσει και να μάθει κοντά τους να ξαναμιλάει και να
αποκωδικοποιεί αυτή τη γλώσσα; Ποιο ζώο; Ποιος άντρας; Ποια γυναίκα; Ποιο
πλάσμα; Αυτό, αν επέστρεφε στην επιφάνεια, θα έφερνε μέσα στο μελανιασμένο απ’
το κρύο στόμα του τα σπαράγματα μιας εξαφανισμένης γλώσσας, την αλφαβήτα της
οποίας αναζητούμε ακούραστα κι από πάντα. Θα ξαναμαθαίναμε να μιλάμε. Θα
επινοούσαμε νέες λέξεις. Ο Γουάχς θα ξανάβρισκε το
όνομά του. Δεν θα ήταν όλα χαμένα.
("Homo sapiens sapiens", στο
Anima του Ουαζντί
Μουαουάντ – κυκλοφόρησε σήμερα)
No comments:
Post a Comment