Στους πολέμους των άλλων

– Θα γίνει λοιπόν κάποια τελετή αύριο; ρώτησε αυτός.

– Ναι, του απάντησε ο διπλανός του, προς τιμή των στρατιωτών του Συντάγματος Μακ Κέντρι. Είναι εντυπωσιακό για μια τόσο μικρή πόλη, όμως υπάρχει στο Λίβανο ένα πολύ παλιό πανεπιστήμιο. Τον Μάιο του 1861, εννιακόσιοι από τους σπουδαστές και τους καθηγητές του στρατεύτηκαν στις γραμμές του 117ου συντάγματος του Ιλινόι για να υπερασπίσουν τα λάβαρα της Ένωσης. Αύριο, εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα, μέρα με τη μέρα, η αμερικανική σημαία θα αποτεθεί πάνω στους τάφους των στρατιωτών Τζέσι Μπραντ, Γουίλιαμ Όγκντεν και Σάμιουελ Ντενίν, που ήταν καθηγητές εδώ, στο τμήμα ξένων γλωσσών. Και ο πατέρας μου, ο λιγάκι κουραστικός κύριος, θα αποθέσει τη γαλλική σημαία πάνω στον τάφο του Φρανσουά-Ζαν Ντ’ Ισεμέρ, που διέσχισε τον ωκεανό για να ενισχύσει εκείνους που αγωνίζονταν εναντίον της δουλείας. Ήταν ένθερμος θαυμαστής του Λαφαγέτ, κάποιος που είχε διαβάσει τον Τοκβίλ και που, όπως κι εκείνος, ήταν διχασμένος ανάμεσα στις αριστοκρατικές του ρίζες και την αγάπη του για την πορεία της Ιστορίας. Ήρθε εδώ σαν ελεύθερος σπουδαστής όμως είναι σαν ελεύθερος άνθρωπος που στρατεύτηκε υπέρ της ελευθερίας. Χωρίς να το ξέρει, εγκαινίασε μια παράδοση που θα κορυφωθεί με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες στον πόλεμο της Ισπανίας, στον οποίο θα πάρει μέρος ο παππούς μου Μπερτράν Ισεμέρ. «Στρατευτήκαμε στον πόλεμο των άλλων επειδή οι ιδέες τους ήταν οι δικές μας!». Ο Φρανσουά-Ζαν Ντ’ Ισεμέρ σκοτώθηκε στη μάχη του Γκέτισμπουργκ και θάφτηκε εδώ, μαζί με τους φίλους του για τους οποίους θέλησε να χύσει το αίμα του. Ο Μπερτράν Ισεμέρ σκοτώθηκε στις μάχες για την υπεράσπιση της Βαρκελόνης. Πιθανότατα τον έριξαν σε κάποιο κοινό λάκκο μαζί με τους αναρχικούς συντρόφους του. Ο πατέρας μου, αυτός, έσπασε το πόδι του για να αποφύγει να πάει στην Αλγερία κι εγώ, ο Νταβίντ, τελευταίος απόγονος αυτής της γενιάς των γενναίων, το μόνο που έχω κάνει είναι να σπουδάσω. Οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων μ’ έκαναν να κλαίω, παιδί, όταν ο πατέρας μου, αυτός ο λιγάκι κουραστικός άνθρωπος που μόλις μας άφησε, αυτός ο λιγάκι χοντροκομμένος χοντρός, μου τις αφηγιόταν κλαίγοντας κι ο ίδιος.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ↓

[...]

– Δεν ήξερα ότι είχαν πολεμήσει εδώ Γάλλοι.

– Γερμανοί, Ισπανοί, Γάλλοι, όλος ο κόσμος πολέμησε. Όμως οι Γάλλοι πολέμησαν και μεταξύ τους. Τρομερή διχόνοια. Πάνω από τους μισούς είχαν στρατευτεί στην πλευρά των συνομοσπονδιακών, υπερβολικά προσκολλημένοι στην ανάμνηση της Λουιζιάνας τους. Οι υπόλοιποι, όπως ο πρόγονός μου, υποστήριζαν το Βορρά και όλοι πίστευαν ότι αποτίνουν φόρο τιμής στον Λαφαγέτ. Δεν ήταν πολύ όμορφο. Πολλοί Αμερικάνοι πέθαναν σε ποτάμια που έφεραν το δικό τους όνομα, αφού τα είχαν ονοματίσει οι πρόγονοί τους. Πέθαναν ανάμεσα στα κοπάδια τους και μέσα στα περιβόλια τους, που θα έπρεπε να τα καλλιεργούν σε όλη τους τη ζωή. Όσο για τους Γάλλους, αυτοί πέθαναν μακριά από τα μέρη τους, πελαγωμένοι, χαμένοι στη μέση του αμερικανικού εμφυλίου Μεγάλου Πολέμου. 

 ("Felis sylvestris catus", στο Anima του Ουαζντί Μουαουάντ – κυκλοφορεί)

* ανάρτηση στη μνήμη του Lorenzo Orsetti, που σκοτώθηκε στις 18 του Μάρτη 2019, 

μαχόμενος στους πολέμους των άλλων.