Ο κόρακας και ο εφημέριος

«Θα μπορούσαμε ν’ αναρωτηθούμε πώς θα κατευνάσουμε τον σκανδαλισμό μας, ποια θρησκεία θα μπορούσε να μας παρηγορήσει, μέσω ποιας αιώνιας ζωής, αλλά ακόμα κι αν μια τέτοια αιώνια ζωή κατά καλή τύχη υπήρχε, πώς θα μπορούσε να μας κάνει ν’ αποδεχτούμε την πραγματικότητα; [...] Όσο κι αν είμαι ιερέας, μου είναι αδύνατο ν’ αποδεχτώ αυτό τον τερατώδη θάνατο. Αδύνατο. [...] ...αυτό ακριβώς είναι η αιώνια ζωή: κάτι που φτιάχνεται προσθέτοντας τη συμπόνια του καθενός, τη λύπη του καθενός, τη θλίψη του καθενός μέσα στη μνήμη του καθενός εδώ πέρα, πάνω στη γη. [...] Φίλοι μου, θα ήθελα να σας πω, εδώ, μπροστά στον τάφο της, ότι όσο ανέφικτο κι αν μπορεί να μοιάζει, η ζωή συνίσταται στο να ελπίζεις παρ’ όλ’ αυτά. Ελάχιστη σημασία έχουν τα μέσα αφού, σε ό,τι αφορά την ελπίδα, όλα τα μέσα είναι καλά: να ελπίζετε. Ποτέ δεν ξέρεις από πού έρχεται η σωτηρία».

 ("Corvus corax", στο Anima του Ουαζντί Μουαουάντ – κυκλοφορεί σύντομα)

(υπογράμμιση δική μας)