Ταξιδιωτικό

Η Γουινόνα ονειρευόταν μακρινές χώρες, άγριες περιοχές, άγνωστους τόπους. Ο Γουάχς μιλούσε για το άπειρο. Ούτε Ευρώπη, ούτε Αμερική, αλλά κάποιο μέρος κοντά στον ουρανό. Αρκούσε να περπατήσεις με τα πόδια σου να πατάνε πάντα τη γραμμή του 60ού παραλλήλου, με τη δύση μπροστά σου, τον λευκό ήλιο των τριζάτων χειμώνων της σιωπής: Μανιτόμπα Σασκάτσουαν Αλμπέρτα Βρετανική Κολομβία Αλάσκα. Να διασταυρωθείς με τους άγριους βίσωνες που μεταναστεύουν, να δεις το Άνκορατζ, σπονδυλική στήλη του Ειρηνικού Ωκεανού, να δεις τους πολικούς ουρανούς να χορεύουν μέσα στο παρδαλό φως τους και μετά, προς το βορρά, μέσα από παγωμένες λίμνες και βαθιές κοιλάδες, πιο μακριά από το Άνιακ και πιο ψηλά από τον ποταμό Γιουναλάκλιτ, να φτάσεις στο Φινιστέρ, στο Τέλος της Γης, ακριβώς στο σημείο του πορθμού. Να κάνεις όπως οι παλιοί, να εκμεταλλευτείς τις γέφυρες του πάγου, λεπτές κι εύθραυστες, για να διασχίσεις τον Βερίγγειο Πορθμό και να φτάσεις στην αντίθετη μα δίδυμη όχθη. Δεν θα υπήρχε επιτέλους ούτε Νέος Κόσμος ούτε Παλιός Κόσμος, μόνο η πνοή της Γης που γυρίζει γύρω από τον άξονά της.

 ("Arickaree, Colorado", στο Anima του Ουαζντί Μουαουάντ – κυκλοφορεί σύντομα)